Hoe ik NU met angst omga.
Ik heb enkele spannende weken achter de rug, en de storm is nog niet over.
Op 3 mei had ik een ooglaseroperatie, LASIK. Ze maken een flapje in je oog, laseren er op los, plaatsen de flap terug en enkele dagen nadien kan je zien zonder bril/of lenzen.
Een spannende operatie gezien het om m'n ogen gaat, dat mag duidelijk zijn.
Agorafobisch gezien is het eigenlijk nog spannender dan bijv. het vliegtuig nemen. Want eens je onder die laser ligt kan je helemaal niet weg. Bij de minste beweging van je hoofd of bij een grote beweging van je ogen kan je je zicht op het spel zetten.
Spannend dus.
Een goede test om te zien of ik ook onder zwaardere omstandigheden agorafobie vrij bleef en met de angst kon omgaan. Dat ik een angstoornis meegemaakt heb in het verleden speelde natuurlijk wat mee bij m'n beslissing. Ik dacht er wel aan: "wat als ik onwel word terwijl ik daar lig op die tafel?"
Het begin van anticipatieangst.
Dat had ik meteen door, en dat was de enige gedachte van angst daarrond die je eventueel aan agorafobie kan linken. Ik besloot me daar niet op te focussen, maar wel op al het goede wat na die operatie zou komen: het zien zonder bril of lenzen. Denk aan m'n discotheek voorbeeld tijdens het programma. Dat kan je hier meteen aan linken. Ik koos de juiste focus.
De weken/dagen voordien bande ik de gedachte aan die lasik uit m'n hoofd. Want, zoals ik tijdens het programma uitleg had ik de keuze: het 456,7 keer meemaken telkens ik het in m'n hoofd liet afspelen, of maar één keer, in het echt. Ik koos het laatste.
De ochtend van de operatie was ik zeer zenuwachtig. Ik had die nacht niet geslapen en had vlindertjes in de buik. Normaal natuurlijk, dat zou iedereen hebben. Enkele gesprekken met mensen in de wachtzaal bevestigden dat ook.
Naast me zat een meisje die me vertelde dat ze het de week ervoor liet doen en op de operatietafel zeer bang was om over te geven. "Mmmhh..." dacht ik. "Interesting."
De patiënt voor me komt buiten en spreekt me toe: "fijn is iets anders".
Opnieuw, interesting.
Ik betreed de operatiezaal, krijg enkele druppels in het oog en leg me neer. De assistente verdwijnt, waardoor ik er alleen lig.
M'n hart begint zeer hard te bonzen, ik voel het in heel m'n lichaam.
Zoals je misschien al door hebt bevind ik me op dit moment aan het begin van de vicieuse cirkel. Ik kan op dit moment kiezen uit:
1- Oh my god, dit loopt niet goed, voel m'n hart kloppen. Ik hou dat hier nooit vol en krijg zeker een hartaanval, of iets anders, misschien moet ik wel overgeven, misschien...
Dat zou de oude Geert van 5 jaar geleden gedaan hebben, met een paniekaanval tot gevolg. De oude Geert had het misschien zelf op een lopen gezet.
2- de optie die ik kies en je tijdens de eerste sessie te horen krijgt was natuurlijk de goede: "Geert, natuurlijk bonst uw hart, ze gaan zometeen in uw ogen snijden. Laat de golf maar komen, ik verzet er me niet tegen en zie wel hoe dit afloopt. Ik ga niet tegenspartelen, maar laat de golf over spoelen. Nadien kom ik wel bovendrijven. Probeer dit niet te controleren. Wat er ook gebeurt, het is OK."
Mijn hart bleef kloppen, zeer hard, zelf de chirurg merkte het op. Maar van paniek geen spoor. Want ik geloofde echt: wat er ook gebeurt het is ok.
Kijk, ik had het toch niet in handen. Ik moest me gewoon mee laten voeren door de stroming en zou wel zien hoe het af zou lopen. Niet makkelijk, en op zich was het helemaal niet OK wat er ook gebeurde, want blind wou ik niet echt worden. Toch kan je jezelf erin trainen om los te laten. Om dat 'alles is OK' gevoel echt toe te laten en er in te geloven. Een super machtig iets, eens je dat onder de knie hebt. En daarvoor moet je oefenen natuurlijk. Je moet leren de controle uit handen te geven, en gewoon te ondergaan wat er te gebeuren staat.
Nu moet je natuurlijk weten dat dit anders zou verlopen zijn had ik die ochtend bijv. een sterke koffie gedronken (vermits ik de nacht ervoor bijna niet geslapen had). Natuurlijk leef ik zelf nog steeds volgens de regeltjes.
Maar ik wou dit toch even neerpennen, om aan te tonen dat je echt tegen alles kan, als je dat wil. Misschien denk je: waar maakte jij je druk om, zo'n simpele ingreep. Ok, maar het ging natuurlijk wel om m'n ogen.
Dit haalt nogmaals aan hoe belangrijk de 6 stappen van de eerste sessie zijn. Het beginnende symptoom (kloppend hart in mijn voorbeeld) ga je nog altijd tegenkomen nu en dan in je leven. Je moet er gewoon voor zorgen dat je de juiste keuze maakt wanneer je hiermee omgaat. Wat je op dat moment tegen jezelf zegt is alles bepalend.
Ik hoop dat je dit artikel meerdere keren leest, want er zit veel info in verborgen waar je veel uit kan leren.
Andere artikels
- Wat is agorafobie eigenlijk? ** zeker lezen **
- Wat is angst en wat is een angstaanval?
- Wat er ook gebeurt, het is ok ** zeker lezen **
- Welk product veroorzaakt je paniekaanvallen?
- Wat andere mensen van je denken.
- Angst, en hoe het je leven kan beheersen.
- Waarom sporten belangrijk is
- Moet je je agorafobie verbergen?
